Waarom Porsche
Omdat ik al een glimlach krijg bij het idee dat ik er morgen weer in kan rijden, dat ik iedere keer weer verbaasd ben over de schoonheid als ik de garage in loop, dat ik me ieder keer weer verbaas over hoe heerlijk het zit achter de cockpit, dat ik geniet van de glunderende smoeltjes van de kids achterin, dat ik kan genieten van de panische virtuele rem bewegingen en krampachtig vastgrijpen van mijn vrouw aan de deurgreep als ik het gaspedaal intrap, dat ik geniet op momenten als meetings en evenementen en ik zie de trots en passie van mede liefhebbers of kinderen die met je meerijden omdat ze het niet al te best hebben vanwege ziekte of iets anders, ja zelfs van momenten op een forum met medeliefhebbers kan ik enorm genieten. Het plezier als je op de snelweg wordt ingehaald en je krijgt een thumb-up van medeweggebruikers, je door sommigen uitgenodigd wordt om een stukje mee te racen en dat ook doet als het verkeer dat toelaat of niet omdat het kan maar niet zo nodig moet, je er ontzettend mee je grenzen kan verleggen zonder het gevoel te hebben dat 'ie het niet aan kan, hetzij op het circuit of op een prachtige route in de Ardennen, Limburgse Heuvelland of de Eifel. Dat je hem eigenlijk overal mee naartoe kan nemen zonder dat iedereen je een patser vind. De gespleten persoonlijkheid, enerzijds heerlijke tour wagen anderzijds een beest. Het feit dat mijn eerste Porsche mij ontzettend geholpen heeft toen ik met hartkwalen thuis kwam te zitten maar door veel rij, klus en rust in de oude dame alles fysiek weer snel onder controle had en binnen 3 maanden weer full-swing aan de slag kon. En zo zou ik uren door kunnen gaan.
Porsche maakt iets in me los wat niks anders kan (behalve mijn kinderen)
De rest is maar blik en geen emotie ook al is het sneller.