Ik vraag het me af. Natuurlijk kan ik wel wat dingen verzinnen, heus wel. Maar dan nog.
Een snelle blik op de vijf klokken bevestigt dat alles, natuurlijk, in orde is. Olietemperatuur stabiel, oliepeil in het midden, oliedruk op 4 bar, 3’500 toeren, 140 km/u, kwart over twee in de middag. All good. Het hoost van de regen, de ruitenwissers werken al dik 3 uur onafgebroken. Ze houden het zicht goed, standje drie als we langs vrachtauto’s denderen. Het werkt zoals het moet. De airco houdt de cabine fris en zorgt dat de ruiten niet beslaan.
https://youtu.be/cAKqElUDIcYTijd genoeg om na te denken. Boven de 110 km/u wordt praten vermoeiend, dus Totmbo en ik genieten beiden zwijgend. Het targadak zal wel verantwoordelijk zijn voor het windgeruis. Dus toch iets, dan. Nou ja, straks hebben we er plezier van als we door de schotse hooglanden toeren, verwarming aan, dak eraf. Nu nog even niet, en ik stel tevreden vast dat er nog geen druppel langs de naden van het dak en de ramen naar binnen is gekomen. Ja, ik vraag het me echt af.
Het stuur praat continue met me. Witte lijn, richel overlangs, oneffenheidje in het wegdek linksvoor. “Peuk van een Marlborofiltersigaret gerookt door een 53 jarige truckchauffeur”, nou ja, bij wijze van spreken. Enzovoorts. De hele tijd. Gewoon: ter info. Geen paniek, ik houd je gewoon op de hoogte, da’s al, lijkt hij te willen zeggen. Intussen draaft de 3.2 snaarstrak naar de horizon. Geen wonder: net nieuwe dempers, uitgewogen en uitgelijnd. Ik heb wat ik altijd heb in deze auto: het gevoel van totale controle. Ik voel alle vier de wielen van de auto via het hypercommunicatieve, uiteraard onbekrachtigde stuur. Het rempedaal is hard en perfect te doseren. Who needs ABS. Ondanks de regen is een tempo van 140-150 geen enkel probleem. Soeverein. En ik vraag het me af.
Op weg van Zurich naar Calais, samen met Totmbo die gezellig dicht naast me zit. Door Frankrijk, door de regen. Daarna oversteken naar Dover en door naar Schotland voor een toer met gelijkgestemden, 6 stellen met oude auto’s. Lekker een paar dagen door de Schotse hooglanden: rijden, eten en drinken met leuke mensen. En oh ja, het Jim Clark museum. Wat kan er leuker zijn? Als het eindelijk iets minder regent, gaat de snelheid omhoog naar 160. Ik mijn spiegels zie ik de spray die mijn period correcte Pirelli P7 Cinturato classics opwerpen. Machtig mooi. God ik houd van deze auto, al 19 jaar.
En ik vraag het me af: wat is er sinds 1987 eigenlijk nog verbeterd aan auto’s. Ik kan heus wel wat dingen verzinnen. Maar deze 35 jaar oude 911 3.2 targa is nog steeds magistraal. Beter had van mij eigenlijk niet gehoeven.