Vet Cool Man was erg leuk!
We zijn gestart in A'dam en na een mooie puzzelrit, waar de passagiers Coen en Iris, de route bepaalden, kwamen we in Zandvoort.

We konden vroeg het circuit op, het was toen nog niet heel erg druk. Dit was top. Mijn passagiers Coen en Iris hebben genoten, net als ik.

Jammer genoeg ging het vervolgens mis, Coen viel van het springkussen. Zijn arm is waarschijnlijk op meerdere plaatsen gebroken. Coen is met de ambulance naar het ziekenhuis in Haarlem afgevoerd. Zijn vader is met hem meegegaan in de ambulance. Ik heb zijn moeder en Iris naar het ziekenhuis gereden. Helaas was de lol er toen goed af en ben vanaf Haarlem maar naar huis gereden.

Volgend jaar beter!

Zoek de forumleden !!!!!!

Sandra, pleasure on my side too

Marco is helaas gestrand in Breukelen en heeft zijn auto moeten laten afslepen door de ANWB en heeft de trein naar Apeldoorn moeten pakken. Flink balen dus, ik hoop dat voor zowel Rolf als Marco de kosten mee gaan vallen en dat we ze weer snel zien verschijnen in hun auto's.

Dagje was helemaal top, m.u.v. de mcDonalds, dat dit heel lang wachten zou worden had men toch wel kunnen inschatten. Verder niets dan lof !

Locatie + weer + een aantal gemotiveerde en enthousiaste mensen hebben deze dag voor een groot aantal mensen tot een erg leuke herinnering gemaakt.

tot vanmiddag,

Grt Pieter (met een vuurrode verbrande kop).

ja tot vanmiddag, wij komen ook nog even kijken
neem manlief mee!

Nou was gewoon weer VET COOL dus deze dag. Ontroerde ouders en grootouders, kinderen diep onder de indruk en natuurlijk zelf lekker kicken door een vijftal rondjes op het circuit te kunnen rijden. Op het rechte stuk(je) even plank gas is wel lekker hoor. Toch de 968 maar ombouwen naar een circuit auto???

Het weer was ook prachtig.

Ook even een paar minnetjes :

- Veel te laat weggereden uit Rotterdam
- De MAC was een chaos
- Zo'n routeboek is natuurlijk prachtig (veel werk in gestoken),
maar dan moet je wel een medepassigier hebben die al kan lezen


en verder is het gewoon veel te druk in de randstad, maar daar kan de organisatie niks aan doen natuurlijk. File op de A4, A12, A13 en A20 maakten het naar huis rijden minder prettig.

Klinkt als een mooie dag geweest... Foto's kunnen in het VCM album van vorig jaar erbij toch?

HIER dus....

Nou heb maar vast een paar foto's in het album gezet.



De rest staat op http://www.vinny.nl

Ik heb een paar van mijn foto's in het VCM album erbij gezet! Een mooie herinnering aan een topdag

Ontzettend leuke dag gehad (tot ongeveer 16:00 uur) Lotte, mijn bijrijdster, heeft goed kaart gelezen en hoop lol in de auto gehad. Gelukkig niet de liedjes uit de Lion King gezongen (Red Devil, heb evt nog wel een cd met de muziek. Mocht je interesse hebben, dan hoor ik dat wel), sterker nog, we hebben helemaal niet gezongen.

Jammer genoeg kwam er voor mij (de speedster) vroegtijdig een eind aan deze dag. P komt per ambulance naar Apeldoorn, schijnt toch behoorlijk ernstig te zijn.

Porzje heeft Lotte opgehaald en bij het ziekenhuis in Utrecht afgezet.

Volgend jaar ben ik er gewoon weer bij!

Ook even een reactie van mijn kant. VCM is idd een topevenement, met een geweldige organisatie. Klasse.
Vanaf AMC met 2 kinderen ( 5 en 8 jaar oud ) met een gelukkige vader, die eerst met de bus zou gaan, maar op mijn uitnodiging onmiddelijk mee
instapte. Ik had me voorgenomen met uiterste voorzichtigheid op het circuit te rijden, maar na 1 of 2 rondjes een beetje van mijn zelfbeheersing verloren en er af en toe echt voor gegaan. ( werd af en toe een beetje opgehouden door een marine-blauwe 968 ), maar af en toe ook echt de kans gehad de 996 beter te leren kennen. Wat is het toch een super-auto.
Leuk om weer eens te ervaren, waarvoor de Porsche echt is gebouwd.
De kids waren razend blij, en van hen kon het niet lang genoeg duren.
Eenmaal uitgestapt, klaagde de 5 jarige dat ie wel erg moe was, en op de terugreis zakte hij in slaap.
Bij mijzelf stroomde de restjes adrenaline nog tot 's avonds door.
Als er niets tussenkomt, vlgd jaar natuurlijk weer.

Voor mij was dit een de 1ste x en wat is het een leuke dag geworden zeg!
Mijn verhaal.....
Na een korte nachtrust begon de dag met een behoorlijk vroege douche. Snel het Pforum bekijken om vervolgens met gepoetste tanden en auto naar het verzamelpunt MCD Schiedam-Spaanse Polder te gaan waar Rescue911, Jan A.964 C4, Henk 968, Sanderc2 én onverwachts in zijn zilveren PBS2002 Euguene (correct geschreven?) met elkaar hadden afgesproken.
Om kwart voor acht via de kortste route ( Rescue wilde er 20km extra van maken door via de Van Briennenoord te gaan ) naar het Sofia en daar aangekomen bleek dat wij de eerste waren! Gelukkig druppelden de bolides en de kids met ouders langzaam binnen. (toch het goede ziekenhuis) Eén van de kids had een T-shirt met zijn naam erop geprint wat voor SanderC2 een prima gelegenheid was om contact te maken. Joey en SanderC2 waren hierna onafscheidelijk Dat werkte zo aanstekelijk dat ook anderen op zoek gingen naar een T-shirtje. De teleurstelling was groot toen bleek dat alleen Joey zo'n shirtje had.
Enfin na het uitdelen van het routeboek (daarover straks meer) en de gadgets kregen ook de anderen een kindje toegewezen. Alhoewel... er was er ook een bij die een jonge dame van de organisatie naast zich had zitten. Ook zij had haar naam op een blauw shirt geprint maar had waarschijnlijk in alle vroegte per ongeluk haar T-shirt achterste voren aan getrokken. (die 356 speedster replica had waarschijnlijk haar hart gestolen. net als de mijne)
Na het schieten van de nodige foto's op het parkeerdek en het uitwisselen van de kadootjes was het tijd om te vertrekken. De blijde ouder(s) keken de lange stoet uit die jammer genoeg door de verkeerslichten in de stad en de wegwerkzaamheden aan de A13 werd versnipperd. Maar zo her en der op de snelweg was er toch weer sprake van een samenscholing van P's.
Het routeboek had mijn copiloot (Stephan) en ik ter kennisgeving aangenomen en lag netjes achter de stoel. Zandvoort moest toch wel gaan lukken en Stephan was zo vol van zijn digitale camera dat er toch weinig aandacht voor het bolletje of pijltje was.
Gelukkig had een enkeling het roadboek wel opengeslagen, want de MCD nabij schiphol-amsterdam had ik niet echt op mijn netvlies.
(Als ik dat had geweten was het waarschijnlijk ook niet nodig geweest om op 750 meter van de MCD de berm op te zoeken om aldaar mijn blaas te ledigen... Sjoei ik hield het niet meer.....) Vanwege de tijdsdruk (Stephan wilde nog op het circuit rijden) had mijn copiloot wel eventjes ter plaatse het wereldrecord friet eten gebroken door in ettelijke seconden een zakje weg te werken. Gelukkig is de friet van MCD meestal koud en was er een sinas binnen handbereik waarmee, al rennend naar de auto, de niet volledig gekauwde delen door gespoeld werden. We moesten er hard om lachen.
De weg naar Zandvoort bleek iets meer tijd in beslag te nemen dan gepland maar gelukkig konden we direct het circuit oprijden.
Het idee van Stephan om te gaan spookrijden beschouwde ik als een geintje en de marshals verplichtte ons ook nog eens de juiste rijrichting te nemen. Uit de teleurstelling op Stephan’s gezicht maakte ik op dat hij even daarvoor serieus was. Op het circuit was het behoorlijk druk. Het leek Haarlem by day wel Onze gedachte was eerst het circuit rustig te verkennen. Een gedachte die snel verdampte als water op het hete asfalt, want na een bocht of drie kwam the beast in ons (lees mij) los en stuurde we strakker en strakker door elke volgende bocht. Goed opletten was het devies en tussen de door Stephan gestelde vragen en het tonen van de net gemaakte foto's vond ik dat toch knap lastig. Vooraan in de grid terechtkomen bleek na drie rondjes een utopie en in overleg besloten wij een uitlooprondje te rijden. Op Stephan's vraag "hoe hard hebben we gereden?" kon ik jammer genoeg geen antwoord geven. Ik lette behalve op het verkeer, het op tijd aanremmen, aansnijden, uitrijden, accelereren en natuurlijk de mooie foto's van Stephan alleen op de toerenteller. (kunnen ze het rode gebied niet op 12.00 uur zetten?)
Uitvoegen en richting aangevend verlieten we de baan maar door de drukte in de pits was van doorrijden geen sprake en werd onze (lees mijn) plaspauze behoorlijk onder druk gezet.
Na een kleine vijf minuten kwamen we achter de paddock en konden we de auto, dubbel geparkeerd achterlatend, gezellig het toilet bezoeken.
Na deze pauze werden wij naar de locatie achter de grote tribune gedirigeerd waar, alvorens te parkeren, eerst nog een leuke foto werd gemaakt.
Stephan was bij de MCD schiphol-a’dam vergeten te proeven en op mijn voorstel of hij nog een frietje wilde werd instemmend geknikt. Het frietje met mayo werd bijna met bakje en al verorberd (in mijn gedachte stelde ik mijzelf de vraag of zijn honger nu wél gestild zou zijn) Nog wat kletsend over de camera liepen we achter de tribune de trap op. Hier stond tot mijn verbazing van alles eet- en drinkbaars opgesteld. Gelijktijdig werd mijn eerdere vraag beantwoord omdat vrij snel mijn hulp gevraagd werd om een wikkel van een bounty af te scheuren. Het ging hem met de mayo-vingers niet gemakkelijk af (heerlijk zijn ze toch). Na het scoren van een frisdrankje en een mooie poster gingen we met zijn vriendje, vader en andere P-bestuurder de tribune op. Inmiddels wist mijn Stephan hoe hij foto’s kon deleten en nam hij semi-professioneel een interview af met de fotocamera in de filmmodus (!) Na verloop van tijd werd ons verzocht de tribune te verlaten voor het maken van de groepsfoto. Stephan had het idee niet onder maar bovenaan de duin te willen gaan staan. Als een ervaren cross-country loper stond hij er binnen een paar tellen. Ik volgde als een trouwe hond en daar stonden we naar zijn vader te zwaaien die nu nog lachte maar nog niet wist dat hij straks ook een lange weg had te gaan. Pas nu drong het aantal zieke kinderen tot mij door. Het zijn er gewoon veel!!! Gelukkig vandaag een beetje minder ziek en had de blijdschap de overhand. Anders wel van de bestuurders die net zo enthousiast de opdrachten van de spreker ten uitvoer brachten zodat de mooie plaatjes geschoten konden worden. Volgens de spreker nu nog een paar foto’s met de ouders erbij en tsja mijn vermoeden werd de waarheid. Een aantal ouders twijfelden en het nam wat tijd voordat ook zij hun plekje op de steile helling hadden gevonden..
Na de fotoshoot bleek het festijn nagenoeg over te zijn en na het zandvrij maken van Stephan zijn schoenen maakten we aanstalten om te vertrekken. Maar niet voordat hij aan mij had laten zien dat er ook een zelfontspannerfunctie op de camera zat.
De terugweg verliep zoals de heenweg. D.w.z. zoekend naar de juiste weg en de navigatie negerend. Op de vraag van Stephan waarom ik naar links ging terwijl de navigatiemevrouw toch echt naar RECHTS zei moest ik een mistig antwoord geven. “Stephan” zei ik “die mevrouw weet er niet zo veel van”. Een ongelovige blik was zijn reactie en onverstoord vervolgde wij onze weg. Stephan was scherp die middag en liet mij een foto zien van een gebouw dat wij inmiddels driemaal gepasseerd waren. Ik schraapte mijn keel en antwoordde Stephan dat ik in het vervolg wat vaker naar die navigatiemevrouw zou luisteren. Gelukkig vonden we de N200 en de snelweg naar Rotterdam. Onderweg kwamen we nog een aantal P’s tegen die allemaal door Stephan vastgelegd en vanwege de grootte van het geheugen direct weer gewist werden. In de file op de A13 nog gezellig gekletst met een ander PB-bestuurder die het net als ik het geweldige leuke dag had gevonden en al uitkeek naar volgend jaar. Stephan schoot nog wat foto’s van die blijde meneer in zijn zwarte auto. Bij het ziekenhuis aangekomen bleek het vriendje van Stephan er al te zijn en gebroederlijk liepen ze samen het gebouw in. Van een afstandje kon ik nog net roepen of hij niet iets vergeten was en gaf ik hem zijn rugzak met persoonlijke bezittingen. Met zijn drieën liepen we naar binnen en vroeg ik of Stephan wist waar het toilet was. Wederom een snel bezoekje aan het kleinste kamertje en we spraken af elkaar op het parkeerdek te zien waar inmiddels zijn pa stond te wachten. Stephan was inmiddels druk bezig met zijn statief en kabeltje en gaf mij te kennen dat de batterijen op waren. Of ik nog nieuwe had. Helaas moest ik hem teleurstellen.
Na wat gekletst te hebben vroeg de pa van Stephan mij te bedanken. Dat hij deed hij al knutselend aan het statiefje door op te kijken zijn arm te strekken en mij een hand te schudden. “bedankt voor het (PF)petje en de leuke dag” zei Stephan. “geen dank jongen ik vond het ook een leuke dag”. Wegrijdend van de parking zag ik dat hij met zijn petje op lekker met de camera aan het knutselen was. Hij zal er later wel zijn brood mee gaan verdienen…..en tevreden ging ik op huis aan.

Organisatie hulde voor het organiseren van zo’n dag het was in een woord geweldig!!!

Het heeft even geduurd, maar ook mijn verslag is nu te bekijken.



Het verslag is te vinden op: http://groups.msn.com/MijnPorsche944S2/ ... n2006.msnw

Heerlijk om al die verslagen te lezen van rijders die het minstens zo leuk vonden als de kids Ik heb me toch al een zin in volgend jaar...

D-dreamer: mooi verslag, moet er bijna van huilen, zo hartverwarmend

En een aantal leuke foto's al gezien, vooral dat jochie, helemaal uitgeput aan het einde van de dag. In slaap gevallen in de Porsche haha

Beetje off topic: ...kinderen slapen perfect in 911-jes... die 2 bijrijdertjes van mij op de terugweg ook, in Haarlem sliep de eerste, op de A2 sliepen ze allebei...
nummer 1 werd op de A28 weer wakker, nummer 2 pas op de parking van het ziekenhuis in Utrecht.

Kan me ook de Avatar van Rose nog voor de geest halen... slapende kinderen...

Zal wel iets te maken hebben met die sonore brom van die flat-6.


On topic: Idd leuk verslag D-Dreamer

@ D-Dreamer, geweldig verslag, mijn bijrijder zat op de terugweg ook lekker te pitten in de auto, en wilde daarna even de schade inhalen, heeft zijn camera volgeschoten met foto's van de P, en dan de reactie van pa en ma, echt geweldig
Daar doe je het dus voor, zijn die mensen even alle ellende vergeten waar ze elke dag mee temaken hebben

Ik reed lange tijd achter je. Ineens zaktje je af, en ik was je ook in m'n spiegel snel kwijt. Ik zag geen rook af andere rare dingen.
Ik hoop dat de problemen snel worden opgelost.

Groeten,

Anne 2.7

Kan ik me al opgeven????

Wat een prachtige dag en hulde voor de organisatie, de cadeautjes werden dankbaar door de kids aanvaard en de versnaperingen gingen erin als koek!

Ik had Eline en Thijs (beiden 13) als pasagiers. Ze stonden al op de parkeerplaats in Utrecht te wachten bij die rooie auto, die wel erg fel afstak bij al die zwarte, blauwe en zilveren P's. Eline's roelstol ging in de volgbus en zelf zat ze prins(es)heerlijk in de bijrijderstoel voorin, wat betekende dat Thijs zich enigszins moest opvouwen op het achterbankje, maar dat mocht de pret niet drukken. Ze waren er druk mee, met de pas gekregen camera ... 10 minuten later waren alle functies op de digitale camera van de vriendelijke sponsor Trust [ ] al uitgeprobeerd. Taal instellen, data en tijd, filmpjes, foto's, ze zijn er handiger in dan menig ouder Foto's werden gemaakt - even lachen - en net zo snel weer gewist ... Onderweg de vragen geprobeerd te beantwoorden, sommige (voor mij) best pittig

Bij aankomst bij de Mac de auto pontificaal vooraan bij de ingang geparkeerd en lekkere drankjes gehaald (man o man, wat duurde dat lang, waren wij soms de eerste gasten van deze vestiging ...) een hamburger ging er ook wel in Daarna op naar de eindbestemming, circuit Zandvoort, de kids vonden het enorm spannend. Aangekomen stond de stoel van Eline al klaar en gingen we voor de patat, een suikerspin en natuurlijk een ijsje! Eline had het veel te druk met foto's maken en liet haar patat koud worden. Ze vond die race auto's op het circuit helemaal het einde en was almaar druk met d ecamera en alles wat om haar heen gebeurde. Thijs wist zich prima te vermaken en meldde diverse malen dat dit nog leuker was dan het voorgaande jaar waar hij ook bij was geweest. Tussendoor nog even een lekker broodje ham gegeten en melk gedronken (jawel, gezond). Bij terugkomst in Utrecht de kids afgeleverd bij de ouders, even bijkletsen en de kids gedag gezegd

Wat fijn dat die kinderen even niet hoeven te denken aan die last die ze zo jong al moeten dragen. Voor een aantal geldt dat hun leven in het teken zal staan van hun ziekte, de medicatie en alle beperkingen die het met zich brengt. Ik heb ze er niet over gehoord ... het was deze dag alleen maar plezier. Prijs mezelf gelukkig met twee gezonde kinderen en heb veel respect voor deze kinderen en hun ouders die - onze - hulp en aandacht verdienen Tot de volgende keer!

@Harley: volgens mij nam iedereen een foto van jou op die duintop

Oh, probeerde je dat tegen me te zeggen zaterdag toen er steeds doorheen werd geschreeuwd door die man-met-microfoon... Ik ben natuurlijk ook enorm fotogeniek
Maar misschien ging het wel om Marcel, daar stond ik naast.

Vroeg me al af hoe ze dat hadden geregeld met de rolstoelers, zo dus. Ik heb ook vernomen dat er een paar met rolstoel en al in de lift heben vastgezeten, hoop niet dat Eline daar bij was

Off topic: Speedy, kun je ff uitleggen wat je hier in godsnaam aan het doen bent

Wil je dat echt weten?

Omdat de vader en moeder van Eline niet op Zandvoort aanwezig waren, ben ik met haar alle bezienswaardigheden afgegaan. Aangezien ik niet gewend ben met met zo'n stoel om te gaan leverde dat af en toe best lachwekkende toestanden op. Probeer maar eens zo'n stoel rechtdoor door het rulle zand te duwen en er zijn heel wat achillespezen die na zaterdag wat verzorging kunnen gebruiken ... Eline kon er gelukkig de grap wel van inzien en we zijn er relaxt mee omgegaan, prima! De lift functioneerde naar behoren, dus daar hebben we geen tijd mee verloren. Er was immers veel te veel te zien en te horen, genieten voor berijder en passagiers! Helaas had ik zondag geen tijd om het zelf nog eens over te doen. Weliswaar zaterdag de sfeer even mogen proeven, maar uiteraard veel drukker geweest met de kinderen. Volgend jaar kom ik zeker weer bij de P-dagen met Jasper.

p.s.: Volgens mij waren alle lenzen toch echt op jou gericht ... ik stond toevallig ook in het beeld en vond het een vreemde ervaring Waar was Agnes trouwnens? Ik heb haar helemaal niet gezien.

Ze was er toch echt hoor. Heb haar zelf ook maar kort gezien. Ze stond een tijdje bij de ingang van P3 verkeer te regelen, daarna heeft ze zich met Coen bezig gehouden voordat hij de ambulance in ging, zie de post van Arg 3.2.

"...Jammer genoeg ging het vervolgens mis, Coen viel van het springkussen. Zijn arm is waarschijnlijk op meerdere plaatsen gebroken. Coen is met de ambulance naar het ziekenhuis in Haarlem afgevoerd...."

Wij stonden net voor de lift te wachten om naar de tribune te gaan, toen we dat jongetje zagen liggen met een paar mensen van de organisatie om zich heen, maar heb Agnes toen niet herkend. Wat zielig voor hem dat zo'n feestje zo moet aflopen. Dat zoiets juist dán moet gebeuren bij dát jongentje, niet eerlijk. Hopelijk herstelt hij weer snel. Wellicht kan hij volgend jaar in de herkansing Hoop dat er verder geen incidenten zijn geweest. Hoe is het aan de organisatorische kant gegaan? Heb je daarover nog wat gehoord van Agnes?