Vanavond eindelijk weer eens snel internet dus voor de geinteresseerden wat verhalen uit Kameroen:
De vlucht was redelijk te doen alleen het vliegveld hier is nogal ehm.. niet relaxt. Opdringerige mensen die je koffer willen dragen enzow, niet koel als je nog geen flauw idee hebt van waar je moet wezen. Ben gewoon net zo lang hollands tegen die gast gaan jippie tot ie met rust liet. De 2e "hulpvaardige" Kameroenees was nog erger. Nadat ik m duidelijk had gemaakt dat ie me niet hoefde te helpen liep ie doodleuk naar de douane om ze er van te overtuigen dat ik illegale shit in m'n koffer had... naja welkom in Kameroen.
Op de 2e dag dat ik hier was kwam er een piekspanning door het stopcontact waardoor de lader van mn laptop naar de haaien is dus dat begon lekker.Gelukkig kan ik de lader van een huisgenoot lenen totdat ik een andere heb gevonden. Tis heel normaal om zonder stroom of water te zitten maar da's niet gek als je ziet hoe het hier is aangelegd. Er is hier veel armoede maar de omgeving is schitterend!! De temperatuur ligt rond de 25 graden maar de luchtvochtigheid is aan de hoge kant. Over het algemeen goed te doen. Aan het eind van die 2e dag kwam ik de eerste blanke tegen, een stagaire uit kroatie. Samen met haar heb ik een Canadese stagaire bezocht die malaria heeft... zag er niet echt uit als iets dat je wilt. Verder heb ik deze week vooral de stad en campus verkend. Naast de natuur vond ik de kerk op de campus erg indrukwekkend. De "plaatselijke father" bleek een engelsman te zijn die hier min of meer is blijven hangen.
Je kunt hier goed eten maar sommige (traditionele) gerechten zijn nog wat teveel van het goede. Iedereen is alleen zo gastvrij dat je niet kunt weigeren om hun gerechten te proeven. In de meeste gevallen heb ik niet durven vragen wat ik in m'n mond stak
Ik wil jullie trwns nog bedanken voor de drop want dat vinden ze hier niet te pruimen zodat ik niet de enige ben die met een zuur gezicht zit te eten
MUTEGENE SUCKS!! Na werktijd is er niks te doen en het is ivm de veiligheid verstandig om te zorgen dat je voor 8 uur 's avonds binnen bent. Eenmaal binnen was het gastgezin erg aardig maar waren het nou niet echt mensen waar je lol mee kan hebben. Daar kwam nog bovenop dat ik er achter kwam dat Alphonse, de heer des huizes (en oprichter van de NGO) niet helemaal eerlijk tegen me was geweest.
Hij had de indruk gewekt dat het bedrijfspand van hem was en dat de dokter en zusters voor hem werkten, bleek dus niet zo te zijn. Het schijnt zo te zijn dat de dokter het bedrijfspand huurt nadat de NGO in gebreke bleef bij het betalen van de huur. De dokter werkt dus onafhankelijk van de NGO en de zusters zijn in dienst van de dokter. Verder schijnt hij valse beloftes gedaan te hebben aan mensen. Deze mensen gaven hem geld in ruil voor b.v. sterk gereduceerde tarieven bij de doker. Deze claims kon hij vervolgens niet waarmaken.
Het was me dus al snel duidelijk dat ik niet te lang bij deze man moet blijven wonen. Wat de stage betreft alleen wat brieven overhandigd op de scholen waar ik de workshops over ondernemen ga geven. Omdat de verhalen die ik over de NGO gehoord heb voorlopig alleen nog geruchten zijn en het idee van de workshops me wel aanspreekt heb ik voorlopig nog geen reden om op zoek te gaan naar een stage bij een andere NGO, wel blijf ik natuurlijk extra voorzichtig in buurt van Alphonse.
Het feest op de zaterdag na aankomst was erg geslaagd. Na wat speeches kreeg iedereen een blaadje om een vraag op te schrijven voor een van de andere aanwezigen. Uiteraard was ik hier heftig de jippie, er werd me gevraagd of de Nederlandse of Kameroenese meisjes beter dansen en vervolgens welke van deze dames m'n voorkeur had..... juist!! Na de vragen was het tijd voor muziek en werd er tot laat in de nacht gefeest...ZONDER BIER!! beetje jammer
Verder ben ik naar de bruiloft van de zus van m'n kamergenootje geweest. Was erg leuk om eens mee te maken. Veel overeenkomsten met Nederland maar toch ook wat verschillen. De overeenkomsten: een ambtenaar met een verhaal over voor en tegenspoed, het geven van de ringen, snijden van de bruidstaart en een receptie met speeches en lekker eten. Verschillen? Wat te denken van een mercedes trouwauto die in NL niet eens door de apk zou komen
Een ander verschil was de kleding, erg koel om veel mensen in traditionele dracht te zien voor zo'n gelegenheid.
Ook is het me gelukt om een wat foto's op internet te zetten. Je kunt ze vinden op:
http://kameroen.spaces.live.com
, als het enigszins kan zal ik regelmatig nieuwe foto's uploaden.
13-04 was er een afscheidsfeestje bij voor Kasia, een stagair uit Canada. Veel van haar collega’s en bekenden waren aanwezig op het “formele” feestje bij Reach Out (haar NGO). Het was zo’n typische Kameroen-avond. Speeches, bedankjes en natuurlijk eten. Ik sprak de Directrice van Reach Out en die wist weer een verhaal toe te voegen aan de grote “Alphonse Soap”. De volgende dag hebben we Kasia’s afscheidsfeestje nog eens over gedaan in een bar in Buea. Het was daar iets te gezellig waardoor we er achter kwamen dat het om half 1 best lastig kan zijn om een taxi te vinden. Na een stevige maar gezellige wandeling van anderhalf uur kon ik eindelijk m’n bed in duiken.
16-04 ben ik met Alphonse naar CRTV Buea geweest. We waren te gast in het programma van MINAS, het ministerie van sociale zaken. Daar heb ik kort wat verteld over de workshops die we vanaf maandag gaan doen op de scholen in de regio. Na de lunch zijn we naar de campus gegaan waar een AIESEC Seminar plaatsvond met een aantal gastsprekers uit het bedrijfsleven, het onderwerp was “Public Relations & Getting a Job”. Geinig om een keer mee te maken en nog een mooi certificaat gescoord ook
Tijdens het feestje in m’n 1e weekend leerde ik een nogal vage vriendin van een Hannah (huisgenootje) kennen. Uitspraken als: “Je bent de 1e blanke die ik leer kennen” zijn nou niet echt wat je noemt een turn-on. Negeren leek dus de beste optie. Maja bleek lastiger te zijn dan verwacht want m’n huisgenote wist me doodleuk te melden dat ze me wilde uitnodigen voor een feestje bij haar thuis. Had ik nou niet echt behoefte aan dus uiteindelijk een deal met Hannah gemaakt dat ik de party zou skippen en in de week erna wel wat met haar zou gaan eten. Woensdagavond was het dus tijd om die afspraak na te komen. De tv-programma’s in Kameroen zijn absoluut waardeloos maar mennn wat was ik blij dat er een tv hing in dat restaurant. Lang verhaal kort: beleefd hapje gegeten en daarna met z’n 2-en naar Hannah gegaan. Toen ik ff wat spullen uit m’n kamer wilde halen vroeg een andere huisgenote of ik zin had om naar een soort van uitvoering op de campus te gaan. Leek me een prima excuus dus 10 minuten later was ik in een collegezaal beland met een podium waar van alles gebeurde. Er waren optredens van koren en dansgroepen, ook was er een soort van beauty-contest… erg koel en precies wat ik nodig had na die drama-date
18-04 eindelijk iets gezien wat leek op Alphonse die mensen probeerde te helpen. Met een busje vol ouderen zijn we naar een bijeenkomst geweest waar het ministerie van sociale zaken voedsel en goederen uitdeelden. De ouderen moestel wel 1000CFA (1,5 euro) betalen voor het vervoer maar daarvoor kregen ze een grote zak rijst, een olielamp, zeep en nog wat huishoudelijke spullen. Ze hadden het prima naar hun zin en waren erg happy met de goederen die ze kregen.
De 1e maand zit er inmiddels op. En voor jullie denken dat alles hier relaxt is wil ik eerst wat kleine ergernissen met jullie delen. Stroomuitval is niet tof maar zonder water zitten is echt waardeloos. Meestal heb je maar een paar uur per dag stromend water. Je moet dus altijd zorgen dat er wat emmers klaar staan zodat je jezelf toch kan wassen als er geen water is. Dat zijn meteen ergernis nummer 2 en 3, jezelf wassen met een emmer water en je kleren met de hand wassen kan ik niet echt onder het kopje “pluspunten van Kameroen” zetten. Tot slot, ondanks muskietennet en anti-insecten crème toch wakker worden met weer een aantal verse muggenbulten is niet koel.
Goed, genoeg geklaagd… ben tenslotte zelf in het vliegtuig gestapt. Afgelopen zondag bleek de kamer die ik in gedachten had toch niet beschikbaar te zijn en doordat er volgens de media een kleine kans was dat de vulkaan zou uitbarsten is m’n trip naar Mount Cameroon weer eens uitgesteld. Na wat onderhandelen heb ik toch de sleutel van m’n kamer gehad maar door de drukte deze week nog niet echt tijd gehad om te verhuizen.
Maandag had ik m’n 1e workshop over entrepreneurship voor het examenjaar op een technische school in Ombe, was meteen ook de beste workshop tot nu toe. Veel van de leerlingen met een technische opleiding beschikken niet over de financiële middelen om naar de universiteit te gaan waardoor er een bovengemiddelde interesse voor ondernemen is.
Woensdag naar Limbe geweest. Als eerste de botanic garden bezocht: entree voor nationals: 200cfa, entree voor Pieter: 1000cfa. Camera voor nationals: 1000cfa, camera pieter: 2000cfa. Korte samenvatting: 3400 cfa voor Pieter, Theodore en Ronaldine waarvan 3000 cfa Pieter. Wordt je niet echt vrolijk van tot je beseft dat 3000cfa ongeveer 5 euro is. Vervolgens hetzelfde verhaal bij het Wild Life Centre, 3000cfa Pieter, 400 Theodore en Ronaldine. Wild Life Centre is een groot woord voor een dierentuin die met 3 krokodillen, een slang, een hert, veel apen en een berg vogels meer op een kinderboerderij leek. Vervolgens terug gegaan naar de Botanic Garden en langs de kust van de Atlantische oceaan gelopen. Samengevat: zie foto’s want erg mooi!!
De workshop van vrijdag was een bijzondere omdat ik een school voor blinde kinderen bezocht. Ik had wat voorbeelden van beroemde blinde mensen opgezocht maar kon de gedachte toch niet onderdrukken dat het bezoek aan de school voor mij een hogere toegevoegde waarde had dan voor de leerlingen, helemaal omdat Alhonse me 10 minuten voor ik zou beginnen vertelde dat 90% van die kids Franstalig was. Da’s niet echt handig als je Franse woordenschat niet groter is dan trotoir, paraplu en petit consion. Gelukkig was er een tweetalige studente die m’n presentatie heeft vertaald.
Zaterdag stonden de finales van de university games in Douala op het programma. Half acht vertrokken Theophilus en ik naar Mudeka, waar hij is opgegroeid. Het 1e stuk per taxi was geen probleem maar toen hij me vervolgens duidelijk maakte dat we achterop een brommer verder gingen moest ik toch ff slikken. Na een korte rit over allerlei bospaden kwamen we aan bij Theophilus’ familie. Zou het dorpje kort kunnen beschrijven maar de foto’s geven een betere indruk.
Na een korte rondleiding zijn we doorgereisd naar Douala, het economisch centrum van Kameroen. Het eerste wat me opviel was het enorme aantal taxi-brommers. Dit is het best te vergelijken met de optocht scooters op Koninginnedag maar dan gewoon de hele dag door. Verkeerslichten hebben ze nooit van gehoord en op de rotondes is het een chaos van auto’s en brommers die elkaar verdringen om zo snel mogelijk van A naar B te komen. Na een kort bezoek aan AIESEC Douala vervolgden we onze trip naar de universiteit, deze is lang niet zo mooi als die van Buea maar de sfeer tijdens de games maakte veel goed zaterdag. Met cheerleaders en orkesten deed het hele gebeuren me sterk aan de VS denken.
Vervolgens gaf Theophilus me een korte rondleiding door het economisch centrum van de stad (zeg maar het hofplein van Douala) brachten we een bezoekje aan een oom van Theophilus in een van de sloppenwijken van de stad. Hij gaf aan dat het Franse deel van Kameroen zich erg onderdrukt voelt door het Engelse en dat hij zeker wist dat dit in de toekomst tot rellen of zelfs een burgeroorlog zal leiden. Aan het eind van de avond zijn we op een afscheidsfeestje van een poolse student beland. Hierdoor moesten we in Douala blijven slapen.
Tot zo ver de update van maand 1, het is een behoorlijke lap tekst omdat het een compilatie van 4-emails naar het thuisfront is. Ik zal proberen voortaan wat vaker te posten.
Gr. Pieter
)
ergo: waarom zou men anders malarone gebruiken om deze vorm van malaria te bestrijden 