Wel, ik was student en op zoek naar een belastingvrij slagschip.
Amerikaans trok me niet zo, en de XJ6 liep ik toevallig tegen het
lijf op een oldtimerbeurs. Stuk in gereden: wat een wegligging,
geweldig gewoon. Dat kunnen die engelsen wel. Maar qua roest en
motoriek een ramp. Ombouw van 3.4 naar 4.2 was noodzakelijk,
want de 3.4 was klemgereden na een paar keer doortekken om van de
sound (heerlijk) te genieten. Dus een 84-er 4.2 gekocht, blok en bak
overgezet (Harry's Classics in Borculo -> echt een aanrader, supervent).
Nu had ik een 4.2 met 3.4 achteras: geklokt op een kleine 8 seconden
naar de 100. Top was daardoor wel beperkt tot 135, maar ik reed toch
niet harder dan 120 in die tijd. Maar goed, ging steeds meer rijden,
en blok ging steeds meer lekken... en tikken... en 30.000 guldens later
had ik zoiets van "ajuus". Ik zag een BMW e34 525i staan. Super
wegligging, 180 km op de snelweg moeiteloos en te koop voor 3000 euro.
Ik hield niet van BMW vanwege het imago, maar als dagelijkse auto
een verstandige keus, kon de XJ6 voor de weekends blijven. Maar toen ik
6 maanden later welgeteld 1x in de XJ had gereden, besloot ik hem weg
te doen. 6 maanden daarna vond ik een koper die hem voor 6000 euro
meenam. Een ware moneypit. Sinds dien ben ik verzot op Duits.
Inmiddels een 530d als dagelijks vervoer: luxe, snelle, lekkere wagen.
Nu is de 525i een 2e auto, maar gaat snel plaats maken voor een Golf
VR6 of een 2 litertje ofzo. Puur vanwege de carroserievorm hoor,
neerklapbare achterbank enzo, makkelijk als ik naar het tuincentrum of
de gamma moet, je kent het wel. En dus voor de lege plek in de garage
een funcar: ene cabrio was de eerste insteek, maar steeds als ik dat 911-
geluid hoor, merk ik toch dat ik
dat wil.
Lang verhaal, en dat terwijl de vraag aan Butzi werd gesteld.