Hi Arno, sinds mijn bezoek weet ik precies waar je gebleven bent behalve je keuken dan, is daar nog wat gebeurd?

Ik hoop dat je snel weer wat mooie hobby vorderingen kan laten zien op dit forum, daar hebben ik en anderen altijd al van genoten en ben er zeker van nu nog meer

Dankjulliewel voor de steun!


Hahaha, nee de keuken wacht waarschijnlijk tot eind van het jaar. De schuur krijgt voorrang, want ik vrees dat die niet nog een herfststorm meegaat

Ik doe al zo lang aan modelbouw. Eigenlijk al zo lang als ik een mesje mag vasthouden van mijn ouders (Even inkoppen voordat iemand anders het doet: dat is net iets voor mijn 18e verjaardag geweest). Ik denk alles bij elkaar al wel zo'n 25 jaar. Het is me nooit gelukt om de hobby helemaal aan de kant te schuiven en ik vind er rust in. Juist op momenten dat ik stress heb, of zo, dan brengt modelbouwen me weer helemaal tot rust. Prima therapie dus

Arno

Goed om te zien dat je weer terug bent na alle ellende! keep up the good work!

Nou dat was vorige weer even anders dan gepland...

Mijn vader ging terug naar het ziekenhuis om de cateter te verwijderen. Behalve wat miscommunicataie, leek het allemaal goed te gaan en mocht hij eind van de middag weer naar huis. Helaas krijg hij 's avonds hevige pijn.
Mijn moeder is al geen held op de weg 's avonds, laat staan met een man die het uitschreeuwt van de pijn naast haar.

Ik woon maar 70 meter van mijn ouders af, dus mijn moeder vroeg mij om naar het ziekenhuis te rijden. Dat rijden werd racen. Eigenlijk moet ik toegeven: onverantwoord. We hadden gewoon de ambulance moeten bellen.
Maar goed... in het ziekenhuis op de spoedeisende hulp, NERGENS EEN ROLSTOEL te vinden!!!! Mijn vader kon niet meer lopen van de pijn en we hebben hem gewoon naar binnen moeten tillen. Hier kan ik met mijn verstand nog steeds niet bij.

Dan in de wachtkamer. Ik hoop dat ik er helemaal naast zit, maar het leek alsof ik bij een familie binnenstapte die allemaal naar GTST zaten te kijken. Er was van 'spoedeisende hulp' weinig sprake. Ik ben zelf wel een persoon met veel geduld en begrip, maar na 15 minuten met een creperende vader ben ik enigsinds geagiteerd op die balie afgelopen dat er NU iets moest gebeuren.
Dat leek te helpen en mijn vader werd geholpen. Uiteindelijk is het inbrengen van een nieuwe cateter en wat pijnstilling de oplossing geweest. Mijn vader mocht diezelfde avond weer naar huis. Vervolgonderzoeken volgende deze week...
Ik heb er in elk geval weer wat grijze haren bij.

Arno

Ik begrijp je frustraties volkomen! Heb zelf een keer zitten te wachten met gigantische pijn omdat ik mijn heup had gebroken

Vriendin is toen ook maar even gaan vragen waarom het zolang duurde......